می‏گفت: « زوجیت مهمه . آنقدر که خدا هم به آن ارج نهاده که بالاترین سنگ بنا رو بر پایه‏ی ازدواج قرارش داده است.وقتی آدمها ازدواج می‏کنند، حتی کم هوش‏ترین آدمها هم متوجه‏ی نوعی پختگی در رفتار و منش آن تازه داماد و نوعروس می‏شوند.انگار به نوعی به آرامش درونی می‏رسند و همین آرامش، مقدمه‏ای برای رشد بقیه استعدادهای نهفته‏ی آنها می‏شود.یک جور انگیزه‏ای برای تلاش بیشتر پیدا می‏کنند .نمی‏دانم دقت کرده‏این یا نه؟ ادمهای مجرد، همیشه احساس می‏کنند که زیر ذره بین مردم قرار گرفته اند.در حالیکه مردم برای خودشان آنقدر گرفتاری دارند که شاید تجرد آنها به نوعی مساله پیش پا افتاده‏ای در نظرشان باشد.این تفکر آدمهای مجرد ، باعث شده که آنها در مهمانیهای فامیلی به سختی حاضر بشوند.امسال عید نوروز را دقت کنید.شاید متوجه حرفم بشوید.از همه مهمتر که تا زمانیکه فرد مجرد است؛ انگار سرگردان و حیران به نظر می‏رسد.انگار هرچقدر هم از نظر مالی به استقلال برسد، جزء خانواده‏ی مجزا محسوب نمی‏شود.»

توی این ازدواج که سری نهفته شده است که خداوند اینقدر برایش ارزش قایل شده است؟ چه حکمتی در ازدواج مخفی است که خداوند از خانواده به عنوان اساسی ترین بنیان نام برده است؟چرا اینقدر خانواده از نظر خدا ، باارزش تلقی شده است؟
به نظر من، ارزش برای زوجیت است نه ازدواج به معنای خاص کلمه...
از اینکه پستهایم طولانی شود ، خوشم نمی‏آید.اما چرا این دفعه طولانی شد؟زودتر عذرخواهی مادرانه رو پذیرا باشین...