سلام

من كه سوات درست و حسابي ندارم

اما هر كي از ديوار دنيا بيشتر بالا بره ! گردنش ميشكنه آخر!!!

يا حق

سلام مادرانه!، اين شعر چقدر شبيه به اين بيت ها از مثنوي مولوي است:
نردبان خلق اين ما و منيست
عاقبت زين نردبان افتادنيست
هركه بالاتر رود ابلهترست
كاستخوان او بتر خواهد شكست
به نظر من از عاقبت خودخواهي ميگه. نه؟!!!
برات پيام دوستي مي فرستم. باهام دوست شو، مادرانه ي عزيز.

شعر قشنگيه.
خيلي معني ها مي تونه داشته باشه.
يكيش اينه كه اين ادمها براي بالا رفتن به جاي توكل به خدا از ادمهايي مثل خودشون استفاده كردن و اين ادمها هم به هر حال يك روز افتادني مي شن و اون ادم بالايي بد جور زمين مي خوره!

ويا اينكه انسانهاي معروف و بزرگ وقتي شكست مي خورن شكستهاشون خيلي بزرگه...

ويا...